szylwia

Wracamy z wycieczki. Słońce za gumnem ma kolor świeżo opadłych jabłek a drzewa w ogrodzie przypominają odległe czasy, kiedy stała tu duża altana pod której dachem wykiełkowała czyjaś młodość, wśród kremowych tkanin, wysokogatunkowej herbaty przy dźwięku harmoszek i stukaniu kieliszków. W domu, w krainie zapachów wszystko po staremu. Kredens w kuchni łuszczy się z bieli, taborki skrzypią, cerata na stole ma plamę po barszczu, bulwy w misce zakwitły. W plecakach z wycieczki przynieśli"

Dziewczynka z domu obok była najbrzydszą dziewczynką na świecie. Miała długie, czarne, rozczochrane włosy i wielkie, wytrzeszczone oczy. Jej nos był mały, lecz obrzydliwie garbaty. W domu nikt o nią nie dbał, matka nie żyła, ojciec nie pracował. Nie rozmawiała z nikim. Kiedy wychodziła na ulicę, wszystkie dzieci obserwowały przez koronki firanek, jak jej mała, zgarbiona postać wlecze się chodnikiem, utykając na jedną nogę, którą od urodzenia miała trzy centymetry krótszą. Za nią zwykle wlók